Paulina – część 7

Dziecko

Wiosna trwała w najlepsze i tak jak na wiosnę wszystko się rodzi do życia, tak i Paulina zdawała się narodzić na nowo. Miała energię do działania, siły by wierzyć we własne możliwości. Zdecydowała się nawet dowiedzieć o studia zaoczne, sprawdzić ile by kosztowały, obliczyć czy podoła. Zaczęła wcześniej wstawać, a co za tym szło – też wcześniej się kładła i nie miała już problemów z zasypianiem. Szła do łóżka z myślą, iż rano znów powita ją SMS od Tomka, który zaprosi ją na kawę, a jeśli nie SMS, to kurier, który stanie w jej drzwiach nie tylko z kawą, ale także z croissantami.

– On tak będzie ci już zawsze dostarczał śniadania? – dopytywała jej matka, wyjmując z papierowej torby dwa rogaliki. Jednego podała Bartusiowi.

– Mógłby – stwierdził chłopczyk. – Bo ja lubiem – oznajmił z pełną buzią.

– Szczerze to nie wiem – odpowiedziała rodzicielce Paula. Usiadła dokładnie naprzeciw i także postanowiła coś zjeść. Rogaliki już jej się przejadły, więc postanowiła zostawić je dla Tośka, a sama pożywić się truskawkowym jogurtem. Kawą jednak nie pogardziła. – No co się tak na mnie patrzysz? Przecież nie zabronię mu kupować mi śniadań. – Zaśmiała się.

– Patrzę i widzę. – Iwona zdawała się jeszcze uważniej przyglądać swojej córce. – Masz malinkę na szyi.

Blondynka instynktownie dotknęła tego miejsca, w które wgapiała się matka. Nie zaszła jednak rumieńcem. Bez skrępowania odpowiedziała:

– Za mocno mnie pocałował, gdy się ze mną wczoraj żegnał.

– Wiem, znaczy wiemy. Widzieliśmy. – Uśmiechnęła się promiennie. – Bartuś to aż wspiął się na parapet, by was zobaczyć.

Paula spoważniała, westchnęła i zrobiła łyk kawy.

– Nie wiem czy mówisz do mnie to wszystko, by mi jakoś dogryź, masz pretensje, czy może jesteś zadowolona?

– Sama nie wiem – przyznała. – Z jednej strony cieszę się twoim szczęściem, ale... czy ty nie uważasz, że to trochę za szybko? Dopiero co zerwałaś z Norbertem.

– Norbert nie był warty czasu jaki mu poświęciłam. Tomek jest tego wart.

– Tomek? A więc tak ma na imię?

– Tak.

– Kiedy go zaprosisz?

– Jeszcze nie wiem.

– Chcę go poznać – nalegała.

– Przyjdzie na to czas. Na razie my się tylko tak spotykamy. Zobaczymy co z tego będzie.

– Obyś tylko była z nim szczęśliwa.

– Jak przestanę być, to go rzucę, o to się nie martw. Nie popełnię już takiego błędu jak z Norbim, by ciągnąć coś co nie daje mi szczęścia, a jeszcze je zabiera. – Wstała od stołu i w pośpiechu zaczęła zakładać długi sweterek bez zapięcia. Był niemal cały popielaty, z różowym paskiem przechodzącym przez plecy nad pupą i tuż nad kieszeniami.

– Byłaś ostatnio na zakupach? – zapytała Iwona, widząc u córki coś nowego.

– Nie, ja nie, ale Tomek był kupić sobie spodnie. Ta narzutka rzuciła mu się w oczy. Uznał, że tak bardzo do mnie pasuję, że musiał ją kupić. Uważasz, że nie powinnam jej przyjmować? – zdziwiła się. Akurat poprawiała włosy, zarzucając je do tyłu, stojąc przed lusterkiem, ale pomimo tego spojrzała na matkę.

– Sama nie wiem. Z jednej strony to nic złego, ale z drugiej... Jeśli nie czujesz do niego nic takiego wyjątkowego, to nie powinnaś przyjmować od niego prezentów.

– Oj tam. Nie czuję, ale podoba mi się. Może kiedyś będzie z tego coś więcej. Trzeba czasu. Wychodzę do pracy.

– O której wrócisz?

– A czemu pytasz?

– Natalka dziś wraca z kursu. W ogóle, to chyba powinna zmienić pracę. Oni ciągle każą jej gdzieś wyjeżdżać – narzekała.

Paulina wolała przemilczeć wyjazdy swojej siostry. Dobrze wiedziała, że starsza od niej o rok Natalia wcale nie wyjeżdżała na żadne kursy czy szkolenia, a do chłopaka, który mieszkał nad morzem i co rusz spraszał ją do siebie. Z tego co pamiętała, to właśnie dziś siostra miała wrócić do domu w jego asyście, by w końcu przedstawić go całej, małej, najbliższej rodzinie.

– Idę po pracy z Tomkiem na szarlotkę i lody, ale postaram się szybko wrócić – powiedziała, naprawdę mając w planach pojawić się przed siostrą, by zapobiec katastrofie i gigantycznej awanturze, jaka z pewnością się wywiąże, gdy Natalia postawi matkę przed faktem dokonanym, a konkretniej, to nagle oznajmi Ta dam, zaręczyliśmy się!.

W pracy dzień szybko jej minął. Było sporo klientów, więc czas leciał jakby sam, bez konieczności poganiania wzrokiem wskazówek. Tomek zjawił się punktualnie. Czekał nad nią przed komisem, opierając się o ścianę podeszwą jednego buta. Obserwował jak zamykała antywłamaniowe drzwi i kratę oraz jak wrzucała klucze do torebki.

Od razu go dostrzegła, nawet rzuciła mu zwykłe część, ale dopóki nie upewniła się, że kłódki są dobrze założone, to nie zwracała na niego większej uwagi. Dopiero po dokładnym, dwukrotnym sprawdzeniu każdego zamka, podeszła i założyła dłonie na jego szyję. Musnęła delikatnie, by nie rozmazać na nim swojej szminki, tak jak to miało miejsce kiedyś, pewnej nocy, gdy całowali się w parku pod migoczącą latarnią.

Trzymając się za ręce, weszli do pobliskiej cukierni. Złożyli zamówienie, a kelnerka bardzo szybko uraczyła ich dwoma zestawami, złożonymi z kawałka szarlotki, dwóch kulek lodów waniliowych i kawy. To wtedy pierwszy raz Tomek zrobił coś co jej się nie spodobało. Zabrał cukier z jej dłoni i oznajmił:

– Stanowczo za dużo słodzisz.

– Co?

– Cukier jest niezdrowy – trwał przy swoim.

– To dlatego kawa, którą mi przesyłałeś była taka gorzka, że koniecznie musiałam ją dosładzać? – starała się obrócić wszystko w żart, a on jakby odpuścił.

Odłożył opakowanie cukru, które zabrał z jej dłoni z powrotem na blat stolika. Dłonie zaciśnięte w pięść wcisnął między uda, a potem opanował się i skosztował lodów. Zachwycił się ich smakiem, choć nie przepadał za słodyczami.

– Nie mówię, że masz nie słodzić wcale, ale słodzić mnie. Robiąc tak jak robisz, przed czterdziestką nabawisz się cukrzycy i pierwszego zawału.

– Nie przypominam sobie byś był moim prywatnym lekarzem pierwszego kontaktu – odburknęła z niezadowoloną miną.

– Jesteś obrażona, by cię w czymś nie poparłem.

– To będzie mój zawał i moja cukrzyca, nic ci do tego.

– Ale to nie znaczy, że muszę cię popierać.

– Nie musisz też krytykować.

– Mam nie mówić co myślę? Mam kłamać? – starał się zrozumieć.

– Czasami ugryźć się w język.

– Jak wstałaś lewą nogą, to mogłaś powiedzieć. Przełożyli byśmy spotkanie.

– Przepraszam – powiedziała, decydując się mu ustąpić. Otworzyła opakowanie cukru, ale jednak nie wsypała go do kawy. – Zobaczę czy tyle wystarczy – zaproponowała.

– Wcześniej słodziłaś osiem, teraz osłodziłaś cztery. Na pewno odczujesz różnice – uprzedził nim spróbowała.

Uznała, że kawa osłodzona o połowę mniej niż zazwyczaj jej nie smakuje i jest zupełnie gorzka, ale pomimo tego postanowiła się przemóc, a być może i nawet, z czasem, przyzwyczaić. Postanowiła, że osłodzi sobie gorzki napój waniliowymi lodami i słodką szarlotką z cynamonem.

– Jestem dziś nieswoja, bo moja siostra wraca. Powie matce, że zaręczyła się z jakimś Michałem, którego ta ani razu jeszcze nie widziała na oczy. Nawet ja go jeszcze nie widziałam. Dziś zobaczę po raz pierwszy.

– To chyba dobrze, że układa sobie życie – stwierdził.

– Niby tak, ale co pół roku układa je sobie z kimś innym i do tej pory nie trafiła na nikogo... nawet przystępnego. Nie mówię, że ma być idealny, ale...

– Ideałów nie ma.

– Ty jesteś – skomplementowała.

– Dziękuję, ale nie jestem – trwał przy swoim.

– A jesteś samochodem? – spytała z nadzieją, wykrzywiając przy tym usta.

– Może jestem.

– Jeśli jesteś, to odwieziesz mnie potem do domu? Chciałabym zdążyć przed matką poznać tego całego Michała, by w razie czego wybić jej z głowy przedstawianie go matce.

Tomasz zaśmiał się krótko i cicho, a potem przytaknął ruchem głowy.

– Oczywiście, że cię odwiozę. Czy kiedykolwiek kazałem ci wracać samej?

– No nie.

– No właśnie. Obrażę się, że mnie o takie chamstwo podejrzewasz. Zjemy i od razu jedziemy – zadecydował.

Jak powiedział, tak się stało i już po chwili siedzieli w samochodzie pod kamienicą, utworzoną z niegdyś jednorodzinnego domku. Okna były zamknięte i nie widziała żadnego ruchu za firanką. Zdziwiła się, bo jej mama, gdy była w domu, to non stop wietrzyła. Zdaniem Pauliny kobieta miała jakąś niezdrową manie, nieustannego wpuszczania do domu świeżego powietrza.

Zdecydowała się pocałować Tomka na pożegnanie i wysiąść, ale gdy chwyciła za klamkę, ten szybko zablokował drzwi.

– Było stanowczo za krótko – poskarżył się na pocałunek.

Postanowiła naprawić swój błąd i niemal już klękała na fotelu jednym kolanem, by dosięgać go bardziej i by było jej wygodniej, gdy usłyszała stukanie w boczną szybę. Wystraszyła się i odwróciła.

Do szyby przyciskał policzek czteroletni Bartuś, postukując przy tym o nią obiema dłońmi, wysoko uniesionymi do góry.

– Wpuścicie mnie? – zapytał niewyraźnie, z buzią ciągle przyciśniętą do tafli szkła.

– Otwórz – polecił radośnie Tomek, jednocześnie odblokowując blokadę.

Paulina ledwie otworzyła, a mały Tosiek już wślizgnął się do środka i usiadł na jej kolanach.

– Synek sąsiadów? – spytał, podając małemu rękę.

– Nie, rodzina – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

– W takim razie część, mały. Jestem Tomek, a ty? – Uśmiechnął się ciepło.

– Bartosz – odpowiedział, unosząc dłoń do góry, jakby oczekiwał przybicia piątki.

Paulina położyła swoją dłoń na główce Tośka, chcąc poprawić jego czerwoną czapeczkę z daszkiem, gdyż ta była bardzo krzywo założona.

– To mój syn – wyznała, a w samochodzie zapanowała niezręczna cisza.

Tomek wpatrywał się w chłopca ubranego w dżinsowy komplecik, składający się ze spodni i kurteczki, której guziki były rozpięte tak mocno, że widać było znaną postać z kreskówki. Wbił wzrok w czerwoną czapeczkę dziecka i otworzył usta, po chwili jednak ponownie je zamknął. Zaniemówił.