Paulina – część 6

Typ romantyka

Zanim Tomek opuścił kuchnie, gdzie na stole pozostawił obydwie piramidy i udał się do korytarza z zamiarem wyjścia na klatkę schodową, to dziewczyna jeszcze zdecydowała się na podanie mu swojego numeru telefonu, by mogli się umówić na jutrzejszy obiad.

– Byś już nie musiał koczować pod moimi oknami – powiedziała złośliwie, z uśmiechem tak cudnym, że zamiast się zezłościć, to zdecydował się na odwzajemnienie.

Szybko, tak by nie zdążyła się uchylić, zbliżył usta do jej policzka. Musnął, pożegnał się i wyszedł, nim zdążyła jakoś zaoponować lub się zezłościć.

Paulina powróciła do łóżka i dotarło do niej, że w pewnym sensie imponuje jej zachowanie Tomasza, to w jaki sposób o nią zabiega, jak wiele robi, jak bardzo się stara. Norbert prawie nigdy jej nie zaskakiwał, a jeśli już to negatywnie. Z czasem jednak nawykła do tych zawodów tak bardzo, że się ich po nim spodziewała, a więc przestały być czymś nieprzewidywalnym.

Zasnęła późno, decydując się jeszcze na mocną, przesłodzoną kawę i dokończenie rozmowy z koleżanką. Z tą tylko różnicą, że tym razem rozmowa nie toczyła się na modnym komunikatorze, a poprzez SMS-y.

Następnego ranka zerwała się przed dziesiątą, w pośpiechu zjadła jogurt, jednocześnie biorąc prysznic, co jej rodzicielce nie mieściło się w głowie.

– Jak możesz chodzić do łazienki z jedzeniem!? – krzyczała za nią, ale odpowiedzi innej niż normalnie, nie uzyskała.

Paula taka już była, wolała dłużej pospać, a potem robić wszystko szybko i jednocześnie, by nie marnować czasu. Dzięki takim przyzwyczajeniom nauczyła się jeść obiad i malować jednocześnie, kąpać podczas śniadania i prostować włosy, jednocześnie rozmawiając przez telefon. Pomimo tego jednak zwykle się spóźniała. Często odnosiła wrażenie, że te drobne niepunktualności nie wynikały z jej winy, bo przecież ona bardzo chciała zdążyć, starała się, tylko nagle jakby wszystko sprzysięgało się przeciwko niej.

Tego dnia nie mogło być inaczej, więc już na samym początku źle umalowała oko i była zmuszona je zmyć i umalować jeszcze raz. Problemem jednak okazała się maskara, która wypadła jej z rąk i wtoczyła się pod komodę, a na koniec, gdy tę komodę starała się odsunąć, by odszukać swoją szczoteczkę do rzęs, to róg tego okropnego mebla rozdarł jej ulubioną, granatową tunikę, wyglądającą tak, jakby była zrobiona z samej koronki.

– Osz ty! – warknęła pod nosem i postanowiła się przebrać. Zdejmując z siebie ubranie udało jej się rozmazać i zniszczyć wcześniej umalowane paznokcie. To wszystko sprawiło, że zdenerwowała się jeszcze mocniej, zaczęła się jeszcze bardziej spieszyć, a przez to jeszcze mniej jej się udawało i wszystko, dosłownie wszystko, leciało jej z rąk.

Bartuś patrzył na Paulinę z zafrasowaną minką czteroletniego dziecka, która starało się poważnie podejść do problemu.

– Jak się człowiek spieszy, to się diabeł cieszy – powiedział przemądrzale, a potem powrócił do zabawy kartonami, które naznosił poprzedniego dnia, gdy z babcią wracał ze sklepu. Postanowił, że coś z nich wybuduje.

Paulinę cieszyły jego zapędy architektoniczne, polegające na wykonywaniu różnych rzeczy z tektury. Uznała, że nie dość, że ma wyobraźnie, to jeszcze w dodatku jest tanio i nie ma potrzeby kupowania mu drogich zabawek. Zresztą Bartek ich nie wymagał. Od najmłodszych lat rozumiał, że nie może mieć wszystkiego co mają niektóre dzieci, i że są na świecie dzieci, które mają znacznie mniej od niego. Świat taki był, nierówny, jak mawiała Paula.

Dwudziestodwulatka w końcu dała radę się wyszykować i dotrzeć na miejsce z półgodzinnym poślizgiem. Dziwnie się czuła, gdy przestępowała próg restauracji, w której nie była wcześniej nigdy w życiu, choć mieszkała w tym mieście od urodzenia. Ze znajomymi i... z Norbertem, chodziła raczej do pizzerii, barów z fast foodami, a nie do miejsc, gdzie obrusy były białe, a na środku stołu znajdowały się wazony ze świeżymi kwiatami.

– Przepraszam za ten drobny niedoczas – oznajmiła, gdy znalazła się już przy Tomaszu.

Mężczyzna z początku zdawał się mieć nieprzychylną i niezadowoloną minę. Szybko jednak się rozpromienił. Wstał, by ją powitać i kulturalnie odstawił jej krzesło, by potem je przysunąć.

– Jesteś w samą porę, nie musisz przepraszać – powiedział z delikatnym uśmiechem.

Paulina zaczęła się mu uważniej przyglądać. Nie spodziewała się po nim aż takiej elegancji, a jednocześnie prostoty. W czarnej koszuli i ciemnych dżinsach oraz najzwyklejszych, ciemnych butach, zdawał się jej być taki różny od rówieśników, i od wszystkich chłopców, których spotkała wcześniej. Jednak już gdy się odezwał, a rozmowa zaczęła się toczyć samoistnie, bez skrępowania, dodatkowo zagryzana dobrym jedzeniem i doprawiana wytrawnym winem, to gdzieś ta elegancja zdawała się umykać, a bariera burzyć.

Tomek zapytany o pracę, nie mówił tak jak Norbert, że byle do weekendu. On opowiadał jej o swoich planach na przyszłość, o ambicjach, o firmie, którą planował jeszcze tego roku otworzyć. Uznawał, że nie może ciągle pracować u kogoś za marne pieniądze, a do Anglii i firmy ojca nie chce już wracać.

– Chcę być panem swojego losu – mówił. – Mogę zarabiać nawet tyle samo lub minimalnie więcej, ale sam być swoim szefem, robić u siebie, dla siebie, starać się by mieć więcej, a nie tak jak teraz. Niezależnie od zlecenia, to pensja godzinowa. Więcej wychodzę na dodatkowych fuchach niż na stałej robocie.

– I z tych fuch chcesz uczynić swoją pracę?

– Dokładnie tak. Tylko firmę zarejestruję za granicą, by nie nabijać naszemu państwu zbędnych podatków.

– Możesz tak?

– Mam meldunek w Anglii, więc mogę – zapewnił. – Myślałem też o szkole zaocznej. Przydałoby się mieć maturę.

– Nie masz matury? – zdziwiła się. – Znaczy, przepraszam, nie tak to miało zabrzmieć, ale... po prostu po tobie tego nie widać.

– Miałem kiedyś problemy. Omijałem szkołę szerokim łukiem. Potem wyjechałem do Anglii, do ojca, bo to nie miało sensu.

– Co nie miało sensu? – podłapała.

– Po prostu kiedyś z kimś byłem i byłem młody, za młody.

– Za młody na co?

– Na nic. – Uśmiechnął się i zakręcił głową jakby chciał ją zbyć. – Nieodpowiedzialny byłem po prostu, to nie miało szans się udać, ale żal pozostał. Wolałem wyjechać niż mijać ją na ulicy.

– Rozumiem. Zaangażowałeś się i potrzebowałeś czasu by się odkochać.

Znowu zakręcił głową, ale tym razem przewracając przy tym oczami i wgapiając się nimi w sufit.

– Chyba można tak to nazwać – przytaknął. – A ty?

– A ja pracuję.

– To wiem.

– Skąd?

– Domyśliłem się – skłamał. Tak naprawdę wiedział już o niej wiele, wiedział prawie wszystko. Interesował się nią, podobała mu się, więc postanowił dopytać tu i ówdzie, by wiedzieć o niej możliwie jak najwięcej, by potrafić ją zaskoczyć, by móc ja uwieść, by jej się spodobać.

– Sprzedaję akcesoria do telefonów. Nic ambitnego. Może kiedyś wrócę do nauki.

– Powinnaś – stwierdził. – Jesteś młoda, zdolna, piękna. Zmarnujesz się za ladą, no chyba, że miałby to być twój sklep, najlepiej z... z...

– Zzz? – dopytywała zabawnie przy tym wkładając język między zęby, dla niego ten widok jednak był stricte podniecający.

– Z damską bielizną.

Zaskoczył ją odpowiedzią, ale nie było to negatywne zaskoczenie. Uznała jego słowa za żart i dziękowała losowi w duchu za to, że w końcu trafiła na kogoś poważnego, ale jednocześnie z poczuciem humoru. Uznała to nawet za zabawne, że gdy pragnęła kogoś spotkać, przez kogo zerwałaby z Norbertem, to nikt godny uwagi w jej życiu się nie pojawił. A teraz, gdy wcale się nie starała znajdywać, zaraz po rzuceniu chłopaka, pojawia się kolejny i to niemal idealny.

Trudno jej było nie ciągnąć tego dalej, nie wchodzić w to głębiej. Co prawda nie liczyła na to, że z dnia na dzień się w nim zakocha, ale postanowiła spróbować, mówiąc samej sobie, że co ma być to będzie, i że od kilku spotkań na mieście, wyjść do baru, czy obiadów w restauracji, jeszcze nikt nie umarł i nikomu takie umawianie się jeszcze nie zaszkodziło. Jej też miało nie zaszkodzić.

Lubiła Tomka za szczery uśmiech, nienaganne maniery, za gesty, za to że niemal każdego poranka witał ją kawą, pomimo że nie zawsze mógł ją z nią wypić. Czasami zastępował go kurier i zamiast umawiać się w kawiarnio-herbaciarni za rogiem, po prostu wysyłał do niej mężczyznę z pakunkiem, a w niej była kawa i croissanty. Rozpieszczał ją, a jej to imponowało.

Pewnej nocy, gdy spacerowali razem po parku, trzymając się za ręce, za które złapali się samoistnie, bez zbędnych pytań i odpowiedzi, ona zdecydowała się dowiedzieć:

– Czy masz w ogóle jakieś wady?

– Oczywiście, że mam – odpowiedział, puszczając jej dłoń. Wyprzedził ją i idąc tyłem złapał za obydwa nadgarstki. – Nie umiem tańczyć – wyznał.

– Naprawdę? – zaśmiała się. – Tylko tyle?

– Tylko? – zdziwił się. – To straszne. Pomyśl, że nigdy w życiu nie zaproszę cię do klubu, a jeśli już, to jedynie do siedzenia w loży.

Przewróciła oczami, uśmiechnęła się tak, że jej zęby były na widoku.

– Nauczę cię – obiecała, wiedząc, że sama najprawdopodobniej nie byłaby w stanie zrezygnować z tej formy rozrywki, jaką były, choćby raz w miesiącu, wyjścia do klubu. Taniec traktowała jak odskocznie od codzienności, problemów, pracy. Chciała dzielić tę odskocznie z Tomkiem.

Nagle zdecydowała się zatrzymać i delikatnie nim szarpnąć. Zrozumiał ten gest, znów nie trzeba było słów. Zrobił krok, malutki, a potem jeszcze jeden. Nachylił się, ale niemocno, bo nie była od niego sporo niższa, a tego dnia w dodatku miała buty na niskim, ale jednak na obcasie. Dotknął wargami jej ust, wymalowanymi brudnoróżową pomadką, dodatkowo zaznaczonych bezbarwnym błyszczykiem.

Rozchylając wargę od razu wysunęła język, by dotknąć opuszkiem jego przednich zębów, a potem wniknąć głębiej, mocniej, bardziej. Pocałunek z niewinnego i delikatnego muśnięcia, za jej sprawą, zamienił się w zachłanny i brutalny, tak jakby to ona, a nie on, była spragniona namiętności.

On za to pragnął bliskości, dlatego położył dłonie na jej biodrach i przyciągnął ją bliże siebie, tak by poczuć jej sterczące sutki przez materiał bluzek, które mieli na sobie.