Paulina – część 1

Codzienność

Paulina nawykła do jedzenia byle jak i byle czego. Zazwyczaj nie miała czasu na gotowanie, więc zadowalała się kebabami zakupowanymi na mieście lub innymi fast-foodami. Niemal każdy dzień zaczynała od mocnej, dużej, czarnej i nieprzyzwoicie słodkiej kawy, którą piła w biegu, jednocześnie dobierając ubranie, zakładając je na siebie i nakładając makijaż. Nierzadko też decydowała się na pomalowanie paznokci i to na ostatnią chwilę. Jej dni też podobnie się kończyły, tylko dla odmiany, nie kawą, a herbatą, owocową i również nieprzyzwoicie słodką. Do tego dochodziły ciastka maślane albo biszkopty, które konsumowała leżąc w łóżku, przez co na jej pościeli zawsze walały się jakieś okruszki. Kiedy miała nieco więcej czasu i nie była zmęczona, to decydowała się na włączenie kolejnego odcinka swojego ulubionego serialu, wcześniej biorąc z lodówki odpowiednie składniki do kanapek. Przygotowywała je w łóżku, w łóżku też je zjadała, wpatrzona w ekran swojego niebieskiego laptopa.

Tego dnia miała więcej czasu niż zazwyczaj. Zdecydowała się zamienić na zmiany z koleżanką, przez co miała dzień wolny. Spędzała go z lekko przeziębionym Bartusiem, uroczym, rezolutnym czterolatkiem, który odziany w błękitną piżamkę i opatulony brązowym kocykiem, siedział w kuchni, na narożniku, przy samiutkim stole i pomagał jej w obieraniu pieczarek. Pod pupą Bartka znajdowały się aż trzy poduszki, by umożliwić mu wygodne dosięganie do stołu.

Chłopiec wrzucał obierki do jednej miski, a obrane pieczarki do drugiej i podśpiewując, przypatrywał się Pauli, która robiła dokładnie to samo co on, czyli śpiewała, z tą różnicą, że ona też przy tym tańczyła i doprawiała wywar na zupę, który gotował się w dużym, kolorowym garnku, umieszczonym na średnim palniku gazowej kuchenki.

Bartkowi znudziła się piosenka, gdyż dobiegała już do końca i jak to zazwyczaj przy końca bywa, powtarzany był w kółko jeden i ten sam refren. Sięgnął więc po pilot i nakierował nim na niewielką wieże postawioną na wysokiej, białej, pełnej magnesów lodówce. Z uroczym, chłopięcym, pełnym zaangażowania uśmiechem, wyśpiewał:

– Ty jedna na milion, na całe życie...

– Nie leń się – zwróciła mu uwagę dwudziestodwuletnia blondynka, gdyż zauważyła, że dziecko bawi się w ustawianie basów i regulowanie głośności, zamiast w pomaganie jej przy przygotowaniu obiadu.

– Sama się nie leń – odpyskował, ale powrócił do pracy. – Dziś wychodzisz? – bardziej stwierdził niż zapytał.

– Słucham? – zdziwiła się i odwróciła, by na niego spojrzeć.

Miał włosy o nieokreślonym kolorze, które jej zdawały się być bardzo ciemnym blondem, oczka miał ciągle nieco podkrążone, a białka zaczerwienione, ale zapewniał od samego rana, że już się czuje o niebo lepiej, więc zdecydowała się nie ciągać go po lekarzach.

– Dziś piątek, co piątek wychodzisz – śmiał zauważyć. – Już obrałem, mogę teraz pokroić? – dopytywał.

– Możesz, tylko się nie przetnij – odburknęła i powróciła do mieszania w garnku. – To nie prawda, że co piątek wychodzę. Głupoty opowiadasz.

– W tamten piątek wyszłaś i we wcześniejszy też, i wcześniejszy, i już sam przez to nie pamiętam kiedy byłaś na weekend w domu.

– Nie mów jak babcia – warknęła.

– A co? Kłamiem?

– Kłamię – poprawiła.

– No właśnie, kłamiesz – przytaknął jej zadowolony, iż to on miał rację.

Paula zdecydowała się przemilczeć ten temat, a w odpowiedzi jedynie teatralnie westchnęła. Usiadła przy stole i pomogła chłopcu w krojeniu pieczarek, wrzucając je prosto na patelnie. Jej to szło o wiele sprawniej i wykonywała tę czynność w powietrzu, on natomiast na małej, plastikowej deseczce w kształcie jabłuszka.

– Czemu tak właściwie gotujemy? – zapytał Bartuś, którego Paulina czasami nazywała pieszczotliwie Tosiek, od Bartosiek albo Tusiek od końcówki tuś.

– A dlaczego nie?

– Bo prawie nigdy nie gotujemy.

– Mówił ci ktoś kiedyś, że za dużo mówisz?

– Tak, pani w przedszkolu, jak kazała być cicho i patrzeć na bajkę, a ja już ją widziałem trzy razy i już nie mogłem na nią patrzeć.

Blondynka zaśmiała się, z początku chciała to zrobić skrycie, ale nie dała rady się powstrzymać.

– Gdybym miała więcej czasu, to bym częściej gotowała.

– Gdybyś nie wychodziła co piątek i sobotę, to miałabyś więcej czasu, tak mówi babcia.

– Z dwojga złego wolałabym byś cytował swojego ojca.

– A co mówił mój ojciec?

– Lepiej zmilczmy.

– Lepiej zmilczmy, mówił? Ale głupio – skomentował. – Był głupi?

– Pojebany jak sto kilo gwoździ – wymsknęło jej się, ale po chwili zagadała chłopca rozmową o piosence, która właśnie wygrywana była z głośników. Była to jedna z ulubionych Tusia, więc przystał na śpiewanie, a tym samym też zrezygnował z rozmowy o ojcu.

Paulina zajęła się podsmażaniem pieczarek, a potem wrzuciła je do wywaru na zupę, wcześniej wyjmując z niej pałeczki kurczaka i podając je chłopcu.

– Nie jedz od razy, gorące.

– Podmuchnam! – krzyknął.

– Podmucham – poprawiła.

– Właśnie, podmuchnam.

– Robisz to specjalnie – stwierdziła.

– Ale co? – zapytał, wzruszając przy tym niewinnie ramionkami.

Blondynka ponownie zakończyła temat głośnym westchnięciem i postanowiła nieco oszukać, wsypując do garnka z zupą proszek na zupę z papierka. W ten sposób miała pewność, że wszystko wyjdzie, i że nawet bez doprawiania smak będzie odpowiedni. Bartuś już miał się odezwać, że babcia, gdy gotuje, co kobieta też czyniła niezwykle rzadko, nigdy nie dodaje nic z papierka, a jedynie z solniczków, ale postanowił lepiej zmilczeć, gdyż dobiegł go dźwięk otwieranych drzwi.

– Babcia! – krzyknął, wyplątując się z koca i lecąc do niej ile sił w nogach.

Kobieta będąca nieco po czterdziestce przykucnęła i rozłożyła szeroko ramiona, pozwalając, by jej jedyny wnuczek w nie wbiegł, a ona mogła go wtedy uściskać i wycałować.

– Kupiłam parówki, twoje ulubione, tygryski. – Wyjęła wspomniany produkt z siatki i podała go chłopcu.

– Babcia kupiła parówki! – krzyknął, spoglądając w kierunku kuchni.

– Paulina jest w kuchni? – zdziwiła się.

– Echeś, gotujem, a ja pomagałem. – Wypiął dumnie swoją pierś do przodu. – Na obiad będzie pieczarkowa, a parówki zjemy na kolacjem – zadecydował z szerokim uśmiechem na twarzy.