Paulina – część 3

Bez żalu

Agata została bezpiecznie odprowadzona pod same drzwi domu, które otworzył jej brat i wtargał ją możliwie jak najciszej do środka, by nie zbudzić przy tym rodziców ani dziadków. Paulina wyjaśniła mu, że to był tylko taki przypadek, o jeden kieliszek za dużo. Pomruczał coś nieszczególnie zadowolony, ale w końcu, gdy ona się do niego uśmiechnęła, to odwzajemnił ten uśmiech i życzył dziewczynie dobrej nocy.

Paulina odetchnęła z ulgą i zeszła na dół, pod blok, gdzie nie spodziewała się zastać Tomka. Sądziła, że mężczyzna odjedzie, bo zresztą sama to kazała mu uczynić, ale on zdecydował się zaczekać.

– Tak się właśnie spodziewałem, że nie zostaniesz u koleżanki na noc – powiedział i wysilił się na to, by lekko unieść kąciki ust ku górze. Siedział na ławce, nieco skulony, bo noce były już mroźne, a on jako ten całkowicie trzeźwy nie był pod wpływem złudzenia, że alkohol ogrzewa. Palił papierosa.

– Poczęstuj mnie – zażądała, przysiadając się obok niego. Odchyliła się do tyłu, by zapiąć skórzaną, czarną kurtkę niemal pod samą szyję, bo jego wzrok na jej piersiach stawał się bardzo namacalny, co ją niezmiernie denerwowało.

– Zniszczysz sobie cerę – stwierdził, ale jednak wyjął z kieszeni paczkę czarnych i choć cienkich to jednak mocnych Marlboro. Otworzył ją nawet przed nią, a gdy wzięła jednego i pochwyciła go w swoje, wymalowane czerwoną szminką, wargi, to bez chwili zastanowienia posłużył jej ogniem.

– Od palenia? – zdecydowała się zapytać, by kontynuować zaczęty temat. Milczenie wyjątkowo jej ciążyło i przyprawiało o gęsią skórkę. Zastanawiała się czy dreszcze wstępują na jej ciało za sprawą zimnego wiatru i bosych stóp, czy może to towarzystwo Tomka tak na nią działa.

– Tak – odpowiedział. – Możesz mi nie wierzyć, ale pomarszczysz się od tego jak zepsuta pomarańcza.

– Rzadko palę.

– Rzadko w przypadku kobiety, to i tak za często.

– Sam palisz – zauważyła.

– W przypadku kobiety – powtórzył i zaciągnął się wyjątkowo mocno. – Mężczyzna wystarczy jak jest odrobinę piękniejszy od samego diabła – zażartował, a dym wyleciał z jego ust i przez moment sprawił, że jego twarz wydała jej się być całkiem niewyraźna. – Długo ty i Norbert byliście razem? – wcale nie krępował się, by zadać jej to pytanie.

– Prawie cztery lata.

– Spory staż.

– Związałam się z nim zaraz po tym jak skończyłam osiemnaście lat. Za dwa tygodnie mielibyśmy czwartą rocznicę.

– Za dwa tygodnie masz urodziny? – podłapał, a wesoły uśmiech rozpromienił jego twarz i sprawił, że samemu jemu zrobiło się cieplej.

Paulina natomiast zdecydowała się rozpiąć niemal po sam pępek.

– Za tydzień mam urodziny, za dwa tygodnie byłoby nasze czterolecie – sprostowała.

– Jakie masz plany na ten dzień?

– Na który? – roześmiała się.

– Na obydwa – także się zaśmiał i wyrzucił niedopałek na chodnik, by zmiażdżyć go podeszwą swojego buta.

– Nie wiem sama. Chyba będę płakała do poduszki.

– Nie wyglądasz na szczególnie smutną i pełną żalu z powodu tego rozstanie – zauważył, a potem, zdając sobie sprawę z tego, że tematem posuwa się za daleko i zaczyna ją peszyć, zdecydował się wyjąć papierosa z jej ust i wsadzić między swoje wargi.

– No ej! – zaprotestowała.

– Już mówiłem, zmarszczysz się jak przeterminowana pomarańcza. – Wstał z ławki i skierował się w stronę samochodu. Otworzył przed nią drzwi. – Nie miej mi za złe, że dbam jedynie o twoje zdrowie – dodał z uroczą miną.

Przewróciła oczami, teatralnie i naumyślnie niezwykle głośno westchnęła, a potem rozsiadła się na miejscu pasażera, tego znajdującego się przy boku kierowcy. Dopiero wtedy dotarło do niej, że w samochodzie Tomka kierownica znajduje się nie po lewej, a po prawej stronie. Zdecydowała się więc o to zapytać.

– Byłem kilka lat w Londynie. Pracowałem. Wyjechałem zaraz po gimnazjum.

– Nie masz specyficznego akcentu.

– Pewnie dlatego, że go nie nabrałem. Pracowałem głównie z Polakami, a do angielszczyzny mam uraz jeszcze z czasów podstawówki. Miałem takiego nauczyciela, że z roku na rok ledwie zdawałem. Gnębił mnie na wszystkie możliwe sposoby – wspomniał.

– Szkoda, że masz barierę językową, bo to jednak bardzo powszechny język, bywa przydatny.

– Jeśli ty takowej bariery nie masz, to przy następnym wyjeździe przemycę cię w walizce byś robiła mi za osobistą tłumaczkę.

Rozbawił ją tym stwierdzeniem na tyle, że nie potrafiła przestać się uśmiechać. Gdzieś nagle zniknęła cała bariera, którą do niego odczuwała od samego początku. Poczuła się, jakby znali się co najmniej kilka miesięcy i byli zdolni do tego, by spędzać z sobą przyjemnie czas. Nagle uświadomiła sobie, że ciągle stoją pod blokiem, w którym mieszkała Agata.

– Czemu stoimy?

– Bo szofer nie wie dokąd ma jechać – odpowiedział i niewinnie rozłożył ręce na boki, wzruszając przy tym ramionami.

– Przepraszam, nie traktuję cię jak szofera i oddam ci za paliwo, tylko...

– Przecież mi zupełnie nie o to chodziło! – przerwał jej szybko, nieco się przy tym unosząc, ale jego oczy i usta zdawały się ciągle uśmiechać. – Chcę tylko podstępem wymóc na tobie byś podała mi pełny adres, a nie jedynie nazwę ulicy.

– A dlaczego to tak? – Rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie.

– A niespodzianka. – Sparodiował jej gest i odpalił silnik. – Dokąd waćpanna sobie życzy?

– Staszica.

– A dalej?

– Co dalej?

– Staszica ile przez ile?

– Cztery i bez przez, jedynie B – zdecydowała się na szczerość i zajęła zapinaniem pasów.

Zacinały się, więc jej w tym pomógł, nieco zahaczając przy tym o jej nagie udo, gdyż krótka, czerwona tunika, którą miała na sobie, mocno się podwinęła, odsłaniając przy tym niemal połowę pośladków, niczym nieosłoniętych, bo ich właścicielka tej nocy zdecydowała się na przywdzianie skąpej bielizny, złożonej z kilku sznurków na krzyż.

Tomek nieco speszył się dotykiem. Zdaniem Pauliny wyglądało to tak, jakby był prawiczkiem, albo jedynie się na takiego zgrywał. Zdecydowała się jednak nieco opuścić tunikę ku dołowi, by go nie wodzić na pokuszenie.

Niecałe osiem minut później zajechali już pod dwupiętrowy domek, który miasto przerobiło na cztery dwupokojowe mieszkania i miało to miejsce lata temu. Były to czasy tak odległe, że Paulina nawet ich nie pamiętała, a znała je jedynie z opowieści matki. To w tym domu zmarł jej ojciec. Kopnął go prąd, kiedy starał się naprawić elektrykę.

Dziewczyna zdecydowała się pożegnać z nowym kolegą bardziej po przyjacielski niżeli oficjalnie, dlatego też musnęła go w policzek, a nie jedynie podała mu dłoń. Po tym geście, widząc jego zaskoczoną minę, jednak szybko wyszła z samochodu i czmychnęła na wąską klatkę schodową, kierując się na pierwsze piętro.

Szpilki trzymała w dłoniach, by ich stukotem nie zbudzić matki i małego Bartusia oraz, przy okazji też, nie zdenerwować sąsiadów. Nie trudziła się nawet ze zdjęciem wszystkich ubrań. Zrzuciła z siebie jedynie kurtkę i pozbyła się stanika. W stringach i tunice położyła się do łóżka. Zasnęła szybko, bez żalu i płaczu do poduszki. Następnego dnia także nie odczuwała braku Norberta. Wtedy właśnie uświadomiła sobie, że to z pewnością nie było to, skoro ona po rozstaniu nawet nie jest zdolna do tego by cierpieć.