Paulina – część 4

Śniadanie dostarczone

Blondynka ledwie uniosła powieki, a już zakryła błękitnozielone oczy dłońmi. Słońce, które wpadło nieproszone i rozpanoszyło się na dobre po jej czterech kątach bolało ją. Wydawało jej się, że te promienie wpadają przez wzrok i kują gdzieś w sam środek wnętrza głowy. W końcu jednak się przemogła, gdyż poczuła się do tego zmuszona, natarczywym dzwonieniem domofonu. Zwlekła się z łóżka i wciąż ubrana w tunikę oraz stringi, wyszła przed dom. Nie chciała wpuszczać kogoś kogo nie znała, a mężczyzna z głosu wydawał jej się być zupełnie obcy. Miała racje. Facet, który stał za furtką był jedynie kurierem. Dostarczył jej tekturową podstawkę, na której dumie stały dwa kubki kawy. Jedna z nich była z mlekiem, a druga zupełnie czarna. W wolnej kratce znajdował się cukier i to zarówno biały jak i brązowy.

– Co to jest? – zapytała.

– Pani zamówienie.

– Niczego nie zamawiałam – niemal się oburzyła.

– Jest opłacone. Pan co zamawiał mówił, że tu jest wiadomość. – Mężczyzna w brązowej czapeczce z daszkiem, na której widniało logo jakieś firmy, której ona nawet nie znała, wyciągnął w jej stronę dłoń, trzymając w niej papierowe opakowanie.

– W takim razie, dziękuję. – Uśmiechnęła się, średnio zadowolona z tego, że ktoś widział ją taką niewyspaną, zmarnowaną, na dodatek z rozmazanym makijażem.

W kuchni położyła wszystko na stole i zaczęła od napicia kawy, nawet nie zastanawiając się, że ta może być czymś doprawiona. Osłodziła ją jak zwykle nieprzyzwoicie dużą ilością cukru, mieszając przy tym obydwa jego rodzaje i zajęła się otwieraniem papierowej tytki. Uderzył w nią zapach, charakterystyczny i na tyle nieustępliwy, że przed jej oczami przeleciały wszystkie sytuacje, w których miała możliwość znajdować się w pobliżu piekarni, w chwili gdy wypiekany był chleb. Jednak to co znajdowało się wewnątrz, nie przypominało chleba.

– Rogaliki – szepnęła, a kąciki ust samoistnie powędrowały ku górze. – Croissanty – poprawiła szybko, smakując jednego. Był świeżutki, miękki i tak przyjemnie maślany, że aż zdawał rozpływać się w jej ustach.

– Co masz? – zapytał Bartuś, który na bosaka wbiegł do kuchni i szybko wskoczył na narożnik.

– Takie rogale, chcesz? – Wyciągnęła kolejny i podała chłopcu wprost do ręki.

– A dobre są? – dopytywał.

– Najlepsze jakie jadłam. – Ugryzła, przysiadła i rozmarzała się dalej. W wyobraźni nie znajdowała się w starej, wymagającej odmalowania kuchni, a w kawiarni pełnej kwiatów i koszy ze świeżymi owocami oraz warzywami, gdzie stoły przyozdobione były staromodnymi obrusami w czerwono-białą lub niebiesko-białą kratę.

– Faktycznie, pychoszka – poparł Tosiek, oczywiście nie trudząc się tym by najpierw przemielić i przełknąć nim się odezwie. Niemal jak zwykle w takich momentach mówił z pełną buzią. – Babcia je kupiła? – dopytywał, sięgając po kolejnego.

– Nie – odpowiedziała Paulina i wtedy przypomniała sobie o liściku. Wydobyła z wnętrza tytki małą, białą kopertę, a z niej wyjęła kartkę formatu A5 zwiniętą na cztery.

Nie byłem pewny jaką kawę pijasz, ani czy w ogóle jadasz śniadania, ale chciałem jakoś ci podziękować za ten mile spędzony wspólnie czas, choć żadne z nas tego nie planowało.

Pozdrawiam.

Tomasz Bordych, rocznik 1988 ;-)

Paulina roześmiała się w głos, gdy przeczytała podpis, który nawiązywał do poprzedniego dnia i zachęty Tomka, by ona i Agata nie obawiały się go i przystały na jego propozycję podwózki.

Po chwili w kuchni pojawiła się matka dziewczyny i także była zdziwiona, niemal tak samo jak Bartek, gdy ujrzała Paulę w sobotę tak wcześnie na nogach.

– Chcesz kawy z mlekiem? – zapytała i nie czekając na odpowiedź, wyciągnęła w stronę rodzicielki dłoń z tekturowym kubkiem.

Iwona zmierzyła córkę od stóp do głów, a potem zapytała:

– Byłaś na stacji benzynowej w takim stroju?

– Nie, ja nigdzie nie byłam. To wszystko samo tak do mnie przyszło – odpowiedziała niezwykle zadowolona. – Weź rogalika, jest ich dużo, sama tyle nie zjem.

– Zamówiłaś jedzenie do domu? – dopytywała dalej, ale jej wzrok niemal samoistnie zjechał na kartkę, która leżała na stole i była ułożona akurat w taki sposób, że nie miała trudności, by rozczytać wiadomość. – Czyli rozumiem, że noc ze śniadaniem? – rzuciła nieuprzejmie, ale croissantem się poczęstowała.

– Nie jestem dziwką. Wróciłam do domu.

– O której?

– Jestem dorosła, nie muszę ci się spowiadać.

– A kim jest Tomek? – ciągnęła temat dalej, mając nadzieję, że jakoś uda jej się sprowokować córkę, jeśli nie do wyznań, to chociażby do krzyku, którym jej wszystko zdradzi, także swoje emocje.

Paulina jednak okazała się sprytniejsza, uśmiechnęła się chytrze, zabrała kartkę, złożyła ją ponownie na cztery i wcisnęła do koperty. Wzięła jeszcze jednego rogalika w swoją dłoń i rzuciła jakby od niechcenia:

– Chodź, Bartuś, bo tutaj to się nie ma poszanowania dla cudzej prywatności za grosz, nawet korespondencję nieswoją się czyta.

– Przecież nie czytałam, tylko jak leżało, to zerknęłam!

– To trzeba było zamknąć oczy – przemówiła chytrze, ale z delikatnym uśmiechem rozbawienia na ustach.

– To powiesz kim jest Tomek czy nie?

– Może kiedyś, a teraz przepraszam, ale ja idę dalej spać. – Zamknęła za sobą drzwi, które prowadziły do jej pokoju, który dzieliła wraz z siostrą i Bartoszem.

Chłopiec wzruszył teatralnie ramionkami, a potem zachęcił babcie do tego, by skosztowała jeszcze jednego rogalika.

– Pychoszka są – mówił i nagle posmutniał, gdy Iwona przyłożyła kubek do ust. – A dlaczemu ja nie dostałem choćby czekoladki na gorąco?

– Zrobię ci kakao. – Była gotowa już wyciągać rondelek, by zagotować dla swojego kochanego, jedynego wnusia mleka i to nawet na dwa kubki, ale on szybko jej w tym przeszkodził.

– Nie chcem! Chcem tylko wiedzieć czemu ja nie dostałem?

– Nie wiem, jak poznamy tego Tomka, to się go zapytamy, dobra?

– Echeś. By już o mnie pamiętał i mnie nigdy nie pomijał – wymądrzał się dalej czterolatek. – A Norber dziś przyjdzie?

– Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą, nawet nie trudząc się tym, by poprawić chłopca, któremu czasami zdarzało się przekręcać wyrazy i zjadać niektóre literki. Sądziła, że gdy będzie go nieustannie poprawiała, to będzie mu przykro, a jej zdaniem, on był jeszcze całkiem malutki i miał jeszcze sporo czasu, by się wielu rzeczy nauczyć.