Paulina – część 5

Propozycja randki

Norbert zjawił się w domu Pauliny zaraz po tym, gdy dziewczyna wzięła prysznic i doprowadziła się do względnego stanu. Nie przepraszał. Przyszedł zwyczajnie spędzić z nią czas, tak jak to czynił zazwyczaj w sobotnie popołudnia. Tym razem jednak było inaczej niż do tej pory. Zdawał się być Pauli całkiem obojętny, zbędny. Kiedy coś mówił, to go zbywała pomrukiwaniami różnego typu i dalej zaczytana była w czasopismo dla nastolatek, która sama nie wiedziała jakim cudem znalazło się w jej pokoju.

To bardziej Bartuś ucieszył się z wizyty Norbiego niżeli dziewczyna. Chłopiec nie odstępował go na krok i namawiał do budowania zamków z pustych opakowań po jogurtach, których było tyle, że niemożliwym było przejście środkiem pokoju w nocy, po ciemku i żadnego nie nadepnąć.

Norbert dogadywał się z chłopcem. Ścigali się, który z nich zbuduje wyższą wieże. To wtedy Paulina postanowiła ruszyć swoje cztery litery do tej jakże zacnej zabawy. Pomagała Bartusiowi, który nie sięgał tak wysoko jak jej były chłopak, więc była zmuszona co jakiś czas podnosić go do góry. W głowie jednak ciągle miała Tomka, albo raczej to pyszne śniadanie, które samodzielnie, zupełnie nieproszony dla niej zorganizował. Zastanawiała się też czy Norbert wie, że ona już z nim nie jest, czy może wtedy w klubie zagłuszyła ją muzyka albo on był tak pijany, że nic a nic jej nie zrozumiał. Postanowiła wyprowadzić go z błędu i wprowadzić na proste drogi natychmiast, z miejsca.

Zamek upadał, a Norbert wykrzykiwał jej prosto w twarz:

– Co ty sobie takiego wyobrażasz!? Masz już kogoś!? Szybko się, kurwo, pocieszyłaś!?

Nie zważała na jego wrzaski. Spokojnie otworzyła drzwi od pokoju, a następnie te wejściowe.

– Wyjdź – zażądała. – Wyjdź! – dodała bardziej nieustępliwym, nieco agresywnym tonem.

To wtedy, kiedy zamykała drzwi za umięśnionym brunetem, pierwszy raz zauważyła, że granatowy Golf przejeżdża ulicą nieopodal jej domu. Ten sam samochód, tego samego dnia, widziała jeszcze trzy razy, ale nigdy nie był na tyle blisko, by miała możliwość przyjrzeć się kierowcy. Szczerze wątpiła, że to Tomek. Uważała, że takich aut jest dużo, i że co najmniej dwóch na dziesięciu młodych ludzi jeździ podobnymi. Poza tym, co Tomek miałby robić na jej ulicy i to tyle razy w ciągu jednego dnia?

Iwona wróciła do domu dopiero wieczorem. Miała popołudniową zmianę w markecie, w którym pracowała. Bartek z progu opowiedział jej o tym jak Paulina pokłóciła się z Norbertem i jak ten nieładnie ją wyzwał, a potem wyszedł i trzasnęły za nim drzwi. Matka Pauli była nawet zadowolona, że ten typek przestanie się kręcić w pobliżu jej córki. Nie uważała go za nic porządnego, ot, tolerowała, bo musiała, bo nie chciała się kłócić, bo to był wybór jej młodszej córki, a nie jej, więc nie miała prawa się do tego wtrącać i niczego na niej wymuszać. Nie chciała wyjść potem na najgorszą. Już lepiej wolała być blisko, by w razie czego Paulina mogła się jej zwierzyć. Blondynka jednak nigdy nie widziała w swej matce przyjaciółki, więc ta nie była powierniczką jej sekretów ani pocieszycielką w obliczu zmartwień.

O wiele lepszy kontakt Paulina zdawała się mieć z siostrą, ale ta teraz była na wyjeździe. Pojechała do nowo poznanego przez internet chłopaka. Natalia taka już była, szukała swojego szczęścia. Uważała, że w wieku dwudziestu trzech lat powinna mieć już względnie poukładane życie uczuciowe i rodzinne zresztą też, dlatego nieustannie umawiała się z każdym kto tylko ją zaczepił na profilu portalu randkowego. Oczywiście Natalia powiedziała matce, że jedzie na szkolenie zawodowe, bo bez tego ją zwolnią. W rzeczywistości wzięła bezpłatny urlop, by tylko móc spędzić tych kilka dni ze swoim nowym Misiem.

– Wyjdziesz ze śmieciami? – zapytała Iwona swoją córkę. Czuła się zmęczona i jedyne o czym marzyła, to o tym by zalec na kanapie przed telewizorem.

– Wyjdę! – odkrzyknęła, wpatrzona w ekran laptopa i dyskutująca przez komunikator ze swoją przyjaciółką. Opowiadała Agacie o tym jak wyrzuciła Norberta i o śniadaniu jakie otrzymała od Tomka, choć mężczyzna nie podał jej go osobiście.

Była dumna z Tomasza, że ma fantazję, no i wreszcie miała o czym opowiadać, a nie tylko być słuchaczką cudzych opowieści. To sprawiało, że czuła się dumna, w pewien sposób podziwiana. Z odpowiedzi Agaty wyczytała, że ta jej zazdrości, bo jej Seba, nawet gdy z nim była, to co najwyżej szarpnął się na zwiędłe kwiaty, które jakaś babuleńka z bazarku wcisnęła mu za pół ceny albo na plastikową, tandetną biżuterię, której już nie miała gdzie pomieścić.

– Babcia mówiła o śmieciach – napomniał Batuś, leżący w łóżku i oglądający bajkę na małym, przenośnym DVD.

– Tak? – zdziwiła się Paula.

– Echeś – odburknął, wpatrzony w śmierć Skazy. – Mogę obejrzeć jeszcze drugą część? – dopytywał.

– Mam dobry humor, więc możesz – odpowiedziała, żegnając się jednocześnie z przyjaciółką i zmierzając do kuchni.

Nie zastała jednak śmieci tam gdzie było ich miejsce. Okazało się, że jej matka wyjęła już worek, związała go i oparła o drzwi przedpokoju.

– Ciężkie – zamarudziła i ledwie otworzyła drzwi, a Tomasz już znalazł się przy jej boku, by ją wyręczyć.

Z początku się go wystraszyła, gdyż zupełnie się go nie spodziewała.

– Przejeżdżałem i postanowiłem zajrzeć – wyjaśnił. – Chciałem zapytać jak z Norbertem?

– Długo tutaj tak stoisz!? – naskoczyła na niego.

Speszył się, ale to trwało tylko chwilę, zaraz pokręcił głową i wyjaśnił, że nie, że przed chwilą dopiero znalazł wolne miejsce parkingowe, przyszedł, furtka była otwarta więc wszedł i nawet nie zdążył wejść na klatę schodową, gdyż ona go zaskoczyła, nagłym wyjściem na dwór o tak późnej porze.

– Jestem dużą dziewczynką, nawet w nocy nie zabłądzę – powiedziała nieco chamowatym tonem, ale pozwoliła mu na to, by to on zatargał worek pod sam kosz, a potem wrzucił go do pojemnika.

– Pytałem jak z Norbertem? – przypomniał.

– Czy to takie ważne?

– Nie spotykałbym się z ładną dziewczyną, gdyby ta była zajęta.

– Chcesz się... – nie dokończyła, bo niespodziewanie chwycił ją za rękę.

– Chodź, coś ci pokażę.

– Co ty...

– No nie bój się, nic ci nie zrobię, tylko coś ci pokażę – zachęcał.

Pomimo że była w samych skarpetach i japonkach, których nie była w stanie dobrze założyć właśnie przez obecność tych skarpet, to zdecydowała się podążyć za nim na tyły domu, gdzie zaparkował samochód.

– Ja naprawdę przepraszam, że cię tak nachodzę – zaczął – ale nie miałem twojego numeru, by móc cię poinformować i zapytać... jakoś tak normalnie – nieco się zamieszał i spuścił głowę, ale szybko odzyskał pewność siebie. – Chciałem jedynie poprawić ci humor. – Podszedł do bagażnika i otworzył go za pomocą kluczyka.

Zerkała z początku przez jego ramię, ale nie za dużo widziała, więc dopiero gdy się odsunął jej oczom ukazały się dwie piramidy – jedna złożona z pomarańczy, a druga z papierosów.

– Którą wybierasz? – zapytał. – Nie bądź zachłanna, nie możesz wziąć dwóch, jedna jest moja! – dodał szybko, żartobliwym tonem i patrzył z zadowoleniem w jej roześmianą, szczęśliwą twarz. – A tak poważnie... – Stanął niemal na baczność i mocno zacisnął zęby. Zmarszczki na jego twarzy się uwidoczniły i wyglądał dokładnie tak, jakby się czegoś bał. – Umówisz się ze mną jutro na obiad? – zapytał szybko, jednym tchem, a potem ponownie się rozpromienił.

Paulina zaczęła doceniać jego nietuzinkowość i poczucie humoru, to jak bardzo jej nadskakiwał, byleby tylko poprawić jej nastrój. Postanowiła dostosować się do jego sposobu bycia i odpowiedziała:

– Ale tylko jeśli pozwolisz mi być zachłanną i zabrać obydwie piramidy.

Ucieszył się.

– Oczywiście, ale tylko pod warunkiem, że pozwolisz mi je wnieść.

– Jest późno, więc nie masz co liczyć nawet na herbatę – uprzedziła.

– Jedynie je wniosę, położę gdzie sobie życzysz i będę spadał. Rano idę do pracy, więc lepiej bym się wyspał.

– Pracujesz w niedzielę? – zdziwiła się.

– Dodatkowa fucha. Będę się bawił w Boba Budowniczego.

– Co będziesz budował?

– Podłogę – odparł, a ona wejrzała się na niego jakby mówił co najmniej po chińsku. – Panele będę kładł – wyjaśnił w taki sposób, jakby to było przecież oczywiste. – Trzymaj drzwi – polecił, biorąc najpierw piramidę z pomarańczy, gdyż ta była znacznie cięższa i choć owoce były sklejone, to musiał uważać, by nie pospadały. Z papierosami było znacznie lżej, bo nie dość, że mniej ważyły, to jeszcze były w zapieczętowanych opakowaniach.

– Zawsze palisz tylko Marlboro? – dopytywała, gdy ją mijał, a ona uważnie się przyjrzała i dostrzegła, że choć papierosy były różne od miętowych po super mocne, to jednak zawsze marka była taka sama.

– Tak jakoś wyszło, kwestia przyzwyczajenia. – Puścił do niej oczko. – Przestań robić za odźwierną i powiedz mi lepiej, które to piętro – powiedział jednym tchem, a następnie zaczekał aż to ona ruszy przodem.

W taki sposób miał możliwość podziwiania jej pośladków, które, co prawda, w dresie prezentowały się znacznie gorzej niż w obcisłej tunice, a i idąc na płaskiej podeszwie mniej nimi falowała niż wtedy, gdy była na wysokim obcasie, ale pomimo tego i tak widok był całkiem apetyczny.