Paulina – część 2

Klub

Paulina piątkowej nocy wylądowała pośród świateł reflektorów, ogłuszającej muzyki i dymu nikotynowego unoszącego się w powietrzu. Było więc dokładnie tak jak to przewidział mały Bartuś – jak niemal co piątek poszła do klubu. Babcia, czytając chłopcu bajkę na dobranoc i utulając do snu, tłumaczyła, że Paula jest jeszcze młoda, że musi się wyszaleć i wybawić, by potem poukładać sobie w dojrzały sposób życie. Zdaniem samej Pauliny, ona już była wystarczająco dojrzała i dorosła, a te weekendy spędzone pośród przyjaciół, na tańcu i popijaniu przeróżnych alkoholi uważała jedynie za odskocznie, za coś niezmiennego, coś co będzie jej towarzyszyło bardzo długo, jeszcze co najmniej przez dwie dekady.

Blondynka w tygodniu, od poniedziałku do piątku, pracowała w komisie z telefonami komórkowymi. Była to praca zawsze od dziesiątej do osiemnastej, tak więc skutecznie odbierała jej niemal cały dzień, bo ledwie wstała, a już pędziła na autobus albo, by zaoszczędzić, wybierała się na poranny spacer. Wracając decydowała się na posiłek na mieście, w tak zwanym biegu, a potem przywdziewała rolki i jeździła po ścieżce rowerowej dla utrzymania kondycji. Nie chodziło jej o zachowanie wagi czy wyrzeźbienie nóg. Ona chciała po prostu być w formie, by zwykłe schylanie się nie sprawiało jej takich problemów jak niektórym jej koleżankom. Poza tym te przejażdżki na rolkach miały też swój niepodważalny plus dla całej rodziny, bo zabierała z sobą Bartka i skutecznie męczyła go długością trasy na tyle, by po powrocie chłopiec miał siłę jedynie na kąpiel i położenie się do łóżka.

– Powinnaś iść na studia – nieustannie powtarzała jej przyjaciółka.

– Klaudyna, musisz o tym nawet w klubie? – nie dowierzała. Pokręciła głową, by zaakcentować swoje odczucia, a następnie wyciągnęła dłoń po odpalonego papierosa, który znajdował się między wargami Norberta.

Norbi przymknął powieki. Gadka o nauce go męczyła. Postanowił więc, że uda się do baru i zamówi po piwie dla każdego. Ten piątek, to był dzień jego wypłaty, więc ten jeden dzień, postanowił nie przejmować się wydatkami. Miał tak co miesiąc, to był jego rytuał – jeden dzień bez zmartwień, a później życie przez to pod kreską.

– Ale ja mówię poważnie – Klaudia dalej trwała przy swoim. – Masz podejście do dzieci, byłabyś świetną przedszkolanką. Może spróbuj chociaż policealne jakieś zrobić, niańkę lub coś.

– Lub coś – powtórzyła kpiąco i zaciągnęła się mocniej dymem, tak że aż poczuła jak wypełnia się nim niemal każdy cal jej płuc. – Ja ledwie teraz znajduję czas dla samej siebie, a co dopiero, gdybym poszła do szkoły? Gdyby ojciec żył albo gdyby Natalia... – westchnęła teatralnie. – Nie zrozumiesz mnie, bo ty się nie musisz o nic martwić. Studiujesz dziennie, jesteś na utrzymaniu rodziców, a w soboty dorabiasz na własne kaprysy, ubrania i gadżety.

– To nie moja wina, że...

– Nie winię cię. Daję ci jedynie do zrozumienia, że jesteśmy po dwóch różnych stronach rzeki. Ja muszę pomóc matce i siostrze w uregulowaniu czynszu, bo ciągle po zimie nie możemy wyjść na prostą, a niedługo przyjdzie kolejna. Ty nawet sobie nie wyobrażasz ile kosztuje opał, bo mieszkasz w bloku z kaloryferami. Podobnie z prądem i życiem, też się muszę dołożyć i nawet jeśliby mi na to wszystko starczyło z niepełnoetatowej pracy, to wtedy byłabym zmuszona żyć jak mniszka, bo nie stać by mnie było nawet na piwo, że już o kosmetykach, ubraniach i wypadach od czasu do czasu nie wspomnę. Nie chcę sobie wszystkiego odmawiać dla papierka, jakiegoś dyplomu, po którym prawdopodobnie i tak nigdy nie otrzymam pracy w zawodzie.

– Nie sądziłam, że jesteś taką pesymistką.

– Bo nie jestem, tylko czasami mi się tak zdarza. Dobrze jest tak jak jest! – krzyknęła, przybrała na twarz uśmiech zadowolenia, ugasiła papierosa na stoliku, bo popielniczki nigdzie nie było i ruszyła na parkiet, po drodze zaczepiając Norberta i odbierając od niego swoje piwo.

Porwała mężczyznę do tańca, bo dobrze się czuła w jego obecności, bezpieczniej. Był wysoki, przystojny, nieźle zbudowany i wiedziała, że w razie potrzeby nie pozwoli jej nikomu tknąć, a wiadomo, że w klubie łatwo było o niechciane macanki i napastowanie ze strony napalonych kolesi.

Odwróciła się do Norbiego plecami i tańcząc, seksownie ocierała się o jego ciało, szczególnie kolana, podczas schodzenia w dół. Dotykał ją, zatrzymywał swoje dłonie na jej jędrnych, młodych piersiach, ale on przecież nie był jak wszyscy, był dla niej kimś więcej, był jej chłopakiem.

Problem w Norbercie jednak był jeden – mężczyzna lubił się bawić, dużo pił, na przemian pracował i spał, a gdy przychodziło co do czego, to zazwyczaj trudno było na nim polegać. W pewnym sensie Paulinie go brakowało, chociaż nieustannie go miała. Zdarzało jej się zazdrościć niektórym koleżankom i przyjaciółkom, gdy te opowiadały o wyjściach na kolacje do restauracji, zjedzeniu wspólnego obiadu, który on przygotował w warunkach domowych, czy w chwilach, gdy chwaliły się biżuterią, którą otrzymały w imię jakieś rocznicy. Norbert, choć Paula była z nim od ponad trzech lat, nawet nie pamiętał o jej urodzinach, dopóki ktoś mu o nich nie przypomniał, a co tu dopiero wymagać, by pamiętał o takich rzeczach jak dzień pierwszego pocałunku, ustawienia się z sobą, i innych tego typu. Na prezenty i romantyczne chwile bez okazji nawet nie miała śmiałości liczyć.

– Zamyśliłaś się – zauważył, więc wyszeptał to wprost do jej ucha.

– Wydaje ci się! – odkrzyknęła i tańczyła dalej.

Bawiła się, paliła, piła, wychodziła co jakiś czas na dwór z pijaną koleżanką, po czym wracała. Noc mijała wyjątkowo mozolnie wolno, a ona zapragnęła nagle już wracać do domu.

– Norbert! – krzyknęła, gdy on stał przy barze i opierał się o podświetlany bar. – Musimy już iść do domu. Agata źle się czuje, upiła się, bo Seba z nią zerwał.

– To idźcie – odparł, zbywając temat i odpędzając się od niej niczym od natrętnej muchy. Zajęty był rozmową z kolegami z dzieciństwa, z którymi uczęszczał do jednej i tej samej podstawówki. – Naprawdę nie sądziłem, że po tylu latach się spotkamy w takim miejscu! – krzyczał do jednego z nich, a potem zamawiał od barmana trzy podwójne lufy, sugerując tym samym, iż grzechem byłoby nie opić takiego zbiegu okoliczności.

– Ja pasuję! – odkrzyknął niewysoki, ale też nieniski brunet. – Prowadzę! – dodał, a potem spojrzał na blondynkę. – Jak ci na imię!?

– Paulina! – odpowiedziała, a potem ponownie zawisła na ramieniu swojego chłopaka. – Norbert, chodź już, bo my nie będziemy same po nocach wracać. Z tobą jest bezpieczniej! – namawiała go dalej, ale on uparcie twierdził, że jeszcze tylko pięć, góra dziesięć minut. – Poczekamy na ciebie na zewnątrz – zadecydowała.

Wyszła wraz z Agatą, bo Klaudyna już wcześniej zamówiła sobie taksówkę i powróciła do domu. Paula teraz pluła sobie w brodę, że nie zdecydowały się wracać razem z nią, a przecież dziewczyna im to proponowała. Blondynka jednak pokładała wiarę w Norbercie, a i też uważała, że spacer po wypiciu takiej ilości alkoholu dobrze jej zrobi, bo względnie przetrzeźwieje zanim stanie w progu własnego domu, a przy tym też niczego nie pozrzuca i nie postawi wszystkich na nogi.

Usadziła swoją przyjaciółkę na pobliskich schodach, które prowadziły do opuszczenia piwnicznego klubu. Wyczekiwała rychłego pojawienia się Norberta, ale ten się nie zjawiał. Zdecydowała się na moment zostawić Agatę samą i wyciągnąć swojego chłopaka choćby siłą na zewnątrz. Ten jednak bawił się w najlepsze dalej. Właśnie pił piwo i tańczył jednocześnie z jakąś opaloną, seksowną brunetką. To był ten moment, gdy czara się przelała, a ona przyznała sama przed sobą, że ma naprawdę dość. Stanęła przed swoim jeszcze chłopakiem, wymierzyła mu publicznie policzek w twarz i prosto w oczy wrzasnęła:

– Zrywam z tobą!

Norbert w pierwszej chwili był zaskoczony, w drugiej nawet trochę się przejął, ale już w trzeciej uznał, że załatwi to jutro i też jutro wszystko ponaprawia, a dziś będzie się bawił dalej, gdyż właśnie na to ma ochotę.

Tomek, kumpel Norberta z podstawówki jednak postanowił ruszyć za blondynką. Dogonił ją jeszcze zanim ta wyszła z klubu.

– Może mogę jakoś pomóc? – zapytał.

– Co? Nic nie słyszę!? – odkrzyknęła, bo stali akurat w takim miejscu, gdzie muzyka zdawała się być najgłośniejsza.

– Tomek! – przestawił się i wyciągnął do niej swoją dłoń.

Uścisnęła ją niepewnie, jakby nie wiedziała czego może się po nim spodziewać, w czym akurat nie było niczego dziwnego, gdyż widziała tego mężczyznę pierwszy raz na oczy. Zlustrowała go nieco bezczelnie od samych stóp po czubek głowy. Rzuciło jej się w oczy, że ma oryginalne, ale nieszpanerskie, całkiem zwyczajne, czarne adidasy. Standardowe, jasne dżinsy zdawały się idealnie komponować z jego czarną, nieco wyblakłą koszulą, ale ogólnie uznała, że nie ma w nim niczego ciekawego, niczego co przyciągałoby wzrok i zmuszało go do zatrzymania się na dłużej. Tomasz był całkiem przeciętny.

– Śpieszę się! – zbyła go, a on z jej słów niewiele usłyszał, więc zdecydował się pójść za nią i śledzić wzrokiem jak drepcze w zapewne niewygodnych, ale przykuwających uwagę, stanowczo za wysokich butach.

Paulina dotarła do miejsca, gdzie wcześniej siedziała Agata. Na szczęście dziewczynie nie przyszło do głowy, by gdziekolwiek się udać, więc teraz nie musiała jej nigdzie szukać. Postanowiła, że sama, bez niczyjej pomocy zatarga ją do domu. Zarzuciła sobie rękę koleżanki na kark i zmierzała w stronę wyjścia z klubu, a następnie środkiem zupełnie pustej ulicy. Nie myślała ile zajmie im ta żmudna podróż na pieszo. W głowie miała Norberta, ich ostatnią wymianę zdań i ilość zmarnowanych lat, które echem odbijały się od jej obolałej potylicy. Zawsze gdy opuszczała pełen gwaru, muzyki i dymu tytoniowego oraz oparów alkoholowych klub, to czuła ten sam ból. Pomimo tego nigdy jednak nawet nie przyszło jej do głowy, by całkiem zrezygnować z nocnego, weekendowego życia.

Jakiś samochód, który sądziła, że przejedzie obok nich, zdawał się zwalniać. Dokładnie widziała jak odbijają się światła jego reflektorów. Zdecydowała się ukradkiem otrzeć łzy, które samoistnie wypłynęły na jej policzki i zająć umysł biadoleniem Agaty, która plotła niezrozumiałe trzy po trzy. Uznała jednak, że już to jest lepsze, niż rozmyślanie o Norbercie i ich nieudanym związku, który opierał się jedynie na wspólnej zabawie.

– Może podwieźć? – usłyszała niespodziewanie.

Spojrzała w bok i zobaczyła Tomka, siedzącego za kierownicą starego, ale zadbanego, granatowego Golfa. Szyba była uchylona na tyle, by mogli z sobą rozmawiać. Poczuła dziwną obawę, bo jego wzrok zdawał się ją pożerać albo przynajmniej zachłannie się w nią wgapiać. Był tak mocno namacalny, iż postanowiła pozostać czujna i jednak odmówić.

– Daj spokój, nic złego wam nie zrobię. Naprawdę chcesz iść na piechotę?

– Nie wsiadam z obcymi! – warknęła.

– Tomasz Bordych, rocznik tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty ósmy – przedstawił się pełnym imieniem i nazwiskiem. – Teraz już nie jestem obcy – dodał i uśmiechnął się w bardzo uroczy sposób. Jego oczy przy tym też się zaśmiały, tak sympatycznie zaświeciły, iż nagle przestały się Paulinie wydawać groźne i molestujące.

Zaufała mu. Zgodziła się i jednocześnie zdziwiła, gdy on po usłyszeniu jej zgody wysiadł. Mężczyzna uczynił tak, bo postanowił jej pomóc usadzić koleżankę na tylne siedzenia. Paulina zdecydowała się usiąść obok niej, a więc to on zamknął za nimi drzwi. Obszedł maskę i ponownie zajął miejsce kierowcy.

– Pod jaki adres mam się kierować? – zapytał, spoglądając przez ramię na szczupłą blondynkę. Szczególnie wzrokiem zlustrował jej dekolt, bo choć jej piersi nie miały imponujących rozmiarów i zdawały się mu być całkiem przeciętne wymiarem, to jednak były opalone i wyglądały na jędrne tak mocno, że aż chciało się dotknąć. Dostrzegł też na nich tatuaż, niewielką nutkę poprzedzoną kluczem wiolinowym.