Paulina – część 15

Czasu nie da się cofnąć

Rzekomo nie ma niczego gorszego niż rozstawanie się w gniewie, ale Paulina nie myślała o tym w takich kategoriach, gdy Tomek odwoził ją do domu. Tak naprawdę chciała jak najszybciej wysiąść z jego samochodu, udać się do swojego pokoju, położyć na łóżku i najlepiej to zasnąć, bo wtedy nie byłaby zmuszona myśleć o tym wszystkim co między nimi miało miejsce.

Całą drogę zastanawiała się dlaczego tak właściwie wsiadła do jego auta. Teraz gdy w nim siedziała, to o wiele bardziej wolałaby wracać na piechotę i nie musieć znosić jego towarzystwa.

– Jeśli ci za gorąco, to podkręć klimatyzację – odezwał się jak gdyby nigdy nic.

Wejrzała się na niego w sposób bardzo nieuprzejmy, wręcz obrażony. Nie odpowiedziała nic.

Podrapał się po nosie i zasyczał, gdy przyszło mu zdjąć nogę z gazu. Tę kończynę niedawno miał złamaną i ciągle odczuwał ból w niektórych momentach, zwłaszcza, gdy za szybko nią poruszył lub za mocno napinał mięśnie łydki i ud. Sam pofatygował się dłonią do pokrętła, by włączyć mocniejszy nawiew, a temperaturę powietrza zmienić na chłodniejszą.

Paulina wyłączyła klimatyzację całkiem.

Rzucił jej niezadowolone spojrzenie, ale w sekundę potem się uśmiechnął, by po chwili na dobre się roześmiać.

– Złośliwa jesteś – skomentował. – I pomyśleć, że ten cały foch jest o nic – nie dowierzał.

– Jakie o nic, Tomasz? Uderzyłeś mnie! – wytknęła mu z gniewem. Podniosła przy tym ton, a na dodatek ściszyła muzykę, by dokładnie i wyraźnie ją usłyszał.

– A, bo ty to mnie niby nie uderzyłaś – zironizował, wchodząc w zakręt na tyle ostro, że odbiła się ramieniem od bocznych drzwi.

– Jedź ostrożniej! – poleciła krzycząc.

– Ej, ej, ej, piękna pani, ja miałem połamaną nogę, a nie uszy. Ja naprawdę cię słyszę, nawet gdy mówisz o jakieś dziewięćdziesiąt procent słabiej, znaczy się ciszej.

Westchnęła okazując tym swoje niezadowolenie. Spojrzała w boczną szybę i zacisnęła zęby pod wpływem silnego gniewu.

– Ale ty złośnik jesteś – skomentował ponownie, tym razem zatrzymując się pod jej domem.

Kiedy to spostrzegła i chciała wysiąść, to zablokował drzwi jednym kliknięciem na kierownicy.

– Wyjeżdżam, nie będzie mnie jakieś trzy tygodnie, może dwa. Nie chcę by to było nasze ostatnie wspomnienie. A co, gdy nie wrócę, gdy będę miał jakiś wypadek albo tobie coś się stanie. Warto się tak gniewać o nic.

– To nie jest nic, Tomasz!

– Dobrze – przyznał jej rację. – Zareagowałem agresją, ale znacznej krzywdy bym ci nie zrobił, nie potrafiłbym.

– Znacznej krzywdy – powtórzyła po nim w taki sposób, jakby nie wierzyła własnym uszom.

– Paula, cholera jasna, ty też mnie uderzyłaś, na dodatek po raz drugi! – uniósł się. – I co, to ja mam przepraszać? Ja mam się kajać, jak to ty nie panujesz nad nerwami?

– A ty to niby panujesz?

– Nie trzasnąłbym ci, gdybyś ty pierwsza...

– Nie chcę tego słuchać. Otwórz drzwi! – zażądała.

Usłuchał jej. Zwolnił blokadę i pozwolił wysiąść. Zanim jednak znacznie się oddaliła, to zdecydował się jeszcze na powiedzenie jej:

– Kocham cię. Bardzo mocno cię kocham.

Te ostatnie słowa Tomasza Bordycha dźwięczały w Pauliny głowie i odbijały się echem od każdego zakamarka jej duszy. Już tego samego dnia, wieczorem, nosiła się z zamiarem, by zatelefonować do mężczyzny. Stała wtedy w łazience, przed dużym lustrem, zawieszonym na ścianie umalowanej na jaskraworóżowy kolor. Właśnie wyszła spod prysznica i przecierała długie blond włosy ręcznikiem, chcąc je choć trochę osuszyć, bo jak na złość suszarka musiała się zepsuć.

– Wszystko jest dzisiaj przeciwko mnie – stwierdziła i chwyciła za telefon, by móc się Tomaszowi poskarżyć.

Zrezygnowała jednak z rozmowy z nim, gdy zerknęła w lustro ponownie i przyuważyła siniak wielkości jego dłoni, który szpecił jej opalone, zgrabne udo.

– Nie odezwę się pierwsza – zapewniła samą siebie prosto w twarz i powróciła do osuszania włosów.

Paulina doskonale zdawała sobie sprawę z upływającego czasu i lat, które z wiekiem coraz szybciej przemijały. Jej zdaniem nie była już wcale taka młoda. Dwadzieścia dwa lata to był odpowiedni wiek na zakładanie rodziny, planowanie z kimś przyszłości. Wiedziała, że z Tomaszem miała szansę na to wszystko, a ich wspólne życie byłoby stabilne pod względem finansowym. Tomek umiał się zatroszczyć o to, by mieć stałą pracę i satysfakcjonujący dochód. Potrafił też zadbać o kobietę i zaangażować się w związek. Paula była pewna, że Bordych byłby też dobrym ojcem.

Dziewczyna coraz częściej zaczęła przekonywać samą siebie, że przecież nic tak strasznego się nie stało. Zaczęła nawet w myślach przyznawać rację swojemu chłopakowi, że to ona pierwsze podniosła na niego rękę, tłumaczyć go samej sobie, że miał prawo się zdenerwować i oddać, bo przecież ona też każdemu zawsze, i to od najmłodszych lat, oddawała.

Blondynka czuła też, że zmarnowała ostatnie cztery lata na Norberta, nie chciała więc teraz marnować kolejnych na Tomka. Postanowiła nie śnić o ideale, na zimno szacować zyski i straty, plusy i minusy i w końcu podjąć jakąś decyzję. Chciała albo raz na zawsze od bruneta się uwolnić, albo zaangażować się w równym stopniu co on sam i zacząć tworzyć ten związek na poważnie. W końcu też zdecydowała się do niego zadzwonić, ale w odpowiedzi usłyszała tylko automatyczną pocztę głosową. Ponowiła próbę po kilku godzinach, potem na następny i jeszcze na następny dzień. Odchodziła od zmysłów i gdy po dwutygodniowym braku wiadomości od niego była gotowa już iść na policję i zgłosić zaginięcie, to Tomek pojawił się przed drzwiami jej domu z wyjaśnieniami, które zaczął od:

– Nie włączyłem roamingu.

Zazgrzytała zębami i choć w pierwszej chwili miała ochotę udusić go gołymi rękoma, to zdecydowała się tylko na to, by rzucić mu się na szyję i wycałować.

– Gdybym wiedział, że będziesz się aż tak cieszyła, to przytrzymał bym cię jeszcze w takiej niepewności ze dwa tygodnie – oznajmił. Uniósł ją przy tym i wniósł do domu, a potem całując, starał się odnaleźć klamkę za plecami, by móc zamknąć drzwi.

– Tomek, Tomek! – wykrzyknął czteroletni Bartuś. – Masz jakieś prezenty? – zaczął dopytywać.

– Oczywiście, że mam – stwierdził, kucając przed chłopcem. – Ale musisz zamknąć oczy, stanąć przy ścianie i policzyć do trzydziestu.

– A ty wtedy schowasz to co dla mnie masz – domyślił się i nie czekając na więcej wyjaśnień od razu stanął przy ścianie i rozpoczął odliczanie.

Tomek wyjął z plecaka rozłożony na części pistolet na farbę i każdy jego element ukrył w innym miejscu. Trącił Bartusia w ramię, ogłaszając mu, że już czas zacząć szukać, a sam zamknął się z Pauliną w pokoju jej matki.

– Gdy znajdziesz wszystkie trzy części, to zapukaj! – krzyknął poprzez zamknięte drzwi.

– Oszalałeś, jeszcze sobie krzywdę zrobi.

– To ja za moment zrobię sobie krzywdę, jeśli w tej chwili nie zobaczę cię nago. – Chwycił za dół jej bluzki i nim się obejrzała, to zdjął jej ją przez głowę. – Nie mogłem się doczekać, a wiesz ile pokus minąłem po drodze?

– Pań co polują na tiry? – domyśliła się.

– Nieprawda. One wcale nie polują na tiry, a na osobówki, bo tirem to przecież tam nawet nie ma gdzie stanąć – zaczął się wymądrzać, jednocześnie odpinając zamek jej krótkich, dżinsowych spodenek. – Na krok z domu bym cię w nich nie wypuścił. Są krótsze niż większość moich majtek. – Odrzucił ubranie na bok, trafiając nim w pobliską komodę i pchnął dziewczynę z taką siłą, że ta wylądowała na złożonej kanapie.

W takich momentach jego władczość i zdecydowanie jej nie przeszkadzały. Takie zachowanie Tomasza w łóżku było dla Pauliny silnie podniecające i sprawiało, że seks stawał się bardziej satysfakcjonujący, a orgazm intensywniejszy.

Okazało się, że skończyli w samą porę, bo Bartuś zamiast zapukać, zdecydował się wkroczyć do pokoju z informacją:

– Babcia wróciła i pomogła mi szukać!

Paulina w ostatniej chwili nakryła nagie ciało narzutą, która zarzucona była na kanapę, a Tomasz szybko wstał i podciągnął dżinsy opuszczone do połowy ud. Przy tym bokserki nieco mu się podwinęły i zaciągnięte były jedynie do połowy pośladków, ale zdecydował, że poprawi je potem, gdy pójdzie skorzystać z toalety.

– Wyjdź – polecił Bartusiowi, ale wtedy Iwona stanęła w progu i uważnie przyjrzała się córce i jej partnerowi.

– Co wy tu robiliście? – spytała, choć zdawało się, że dobrze wie jaka jest odpowiedź.

– Jakby to powiedzieć? – zaczął Tomek, nieco się przy tym denerwując. Potarł otwartą dłonią o potylicę. – Rozmawialiśmy, ale w taki... dorosły sposób.

– Ubierzcie się – poleciła im. – Ja w tym czasie zrobię jakieś kanapki. Już pora kolacji – zauważyła.

Iwona wyszła, ciągnąc za sobą wnuka, który zaciekawiony dopytywał czym różnią się rozmowy dorosłych od tych normalnych.

Paulina przyłożyła czoło do oparcia kanapy i poczuła jak rumieńce na jej policzkach stają się bardziej gorące, a przez to też bardziej czerwone. Te pierwsze zawitały na jej twarz przez intensywność doznań seksualnych. Teraz natomiast był to wstyd, ale na tyle niepoważny, że prowadzący do głośnego rozbawienia.

– Boże, ale wtopa – powiedziała, a Tomek w myślach przyznał jej rację.

– Mogłaś powiedzieć, że poszła tylko na chwilę. Myślałem, że jest w pracy – wyjaśnił, wkładając jednocześnie rękę do majtek, by móc je poprawić.

– Nie sądziłam, że wróci tak szybko. Musiała zauważyć twój samochód i zechcieć się przywitać.

– Czyli to moja wina? – dopytywał, jednocześnie zbierając damskie ubrania z podłogi i mebli, by móc je podać swojej kobiecie.

– A co? Moja?

– No dobrze, jeśli chcesz, to ja mogę być temu winny – wzruszył ramionami. – Musi mnie lubić, skoro po tym wszystkim jeszcze zrobi mi kolację. – Puścił do blondynki oczko, a potem poczekał aż się ubierze, by wspólnie mogli opuścić pokój jej matki i pojawić się w kuchni.

Ledwie umyli dłonie pod zlewem, pryskając przy tym wodą na wszystkie strony i w siebie nawzajem, a w Pauliny głowie pojawiła się pewna myśl. Nie chciała jednak robić dalszych scen, odchodzić od stołu i ciągnąć chłopaka za sobą do pokoju, gdzie mogliby być sami. Zdecydowała się przez chwilę o tym nie myśleć, a potem odprowadzić go do samochodu.

– Nie zabezpieczyliśmy się – powiedziała kiedy stali przy furtce.

Zagryzł dolną wargę i na krótki czas zaniemówił. Minę miał niewesołą. Nie rozpromienił się już. Jej wypowiedź skwitował krótkim:

– Cholera! No trudno, czasu już nie cofniemy.